Κυριακή του Τυφλού.

 

          Αγαπητοί μου αδελφοί βλέπουμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή πόσο γενναίος, τολμηρός, ακατάβλητος, ζηλευτός του Χριστού αγωνιστής, παρουσιάζεται ο εκ γενετής τυφλός. Αγωνιστής που πρέπει να τον έχουμε παράδειγμα θαυμαστό όλοι μας οι Χριστιανοί, και με τέτοιο θάρρος, με τόση τόλμη, με όμοιο ηρωισμό και ακατάβλητη γενναιότητα  να ομολογούμε και να υποστηρίζουμε την αγία μας Πίστη, την αγία και πανάμωμη και μοναδική στον κόσμο Πίστη και Θρησκεία του Σωτήρος ημών Χριστού.

          Προχωρούσε, λέει το Ευαγγέλιο, ο Κύριος μέσα από την Ιερουσαλήμ. Στον δρόμο που πήγαινε βλέπει έναν άνθρωπο, έναν νέο τυφλό εκ γενετής. Είχε γεννηθεί τυφλός και εξ αιτίας της παθήσεως αυτής ήταν φτωχός και ζητιάνος. Τον είδαν και οι μαθητές του Χριστού και ρωτούν τον Κύριό τους. Διδάσκαλε, ποιος έκανε τόσο πολλές και φρικτές αμαρτίες αυτός ο ίδιος ή οι γονείς του για να γεννηθεί τυφλός; Και το είπαν αυτό οι μαθητές γιατί ήξεραν πως έλεγε και η Γραφή, ότι «ἁμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα». Ο Κύριος όμως τους απαντά ότι ούτε αυτός, που αφού ακόμη δεν είχε γεννηθεί, ήταν αδύνατον να αμαρτήσει, ούτε οι γονείς αυτού είχαν αμαρτήσει για να γεννηθεί τυφλός. Γεννήθηκε όμως τυφλός για να γίνει τώρα μεγάλο θαύμα και να φανερωθούν τα έργα του Θεού με το θαύμα που θα γίνει σ’ αυτόν. Έπειτα από αυτόν τον λόγο Του, ο Κύριος φτύνει κάτω, κάνει λάσπη με το σάλιο Του, με την λάσπη αυτή αλείφει τα μάτια του τυφλού και του λέει: Πήγαινε να νιφτείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο τυφλός πηγαίνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, νίβεται και γυρίζει στο σπίτι του με ανοιχτά τα μάτια. Το μέγα θαύμα είχε γίνει.

          Από εδώ και πέρα τώρα αρχίζει ο μεγάλος και τρομερός αγώνας μεταξύ Ιουδαίων και Φαρισαίων από το ένα μέρος και του πρώην τυφλού από το άλλο που με το θαύμα του Χριστού ανέβλεψε. Πρώτα-πρώτα οι γείτονές του που τον είδαν μα μάτια απορούν, αναρωτιόνται αν είναι αυτός που καθόταν στον δρόμο και ζητιάνευε, και άλλοι έλεγαν αυτός είναι, άλλοι πως δεν είναι αυτός, αλλά του μοιάζει. Αυτός πάλι έλεγε, πως εγώ είμαι. Μας πως έγινες καλά, πως άνοιξαν τα μάτια σου και βλέπεις, τον ρωτούσαν και τον ξαναρωτούσαν. Εκείνος τους έλεγε, κάποιος άνθρωπος που τον λένε Ιησού αυτός μου έκανε το μεγάλο καλό. Έκανε λάσπη, μου άλειψε με αυτήν τα μάτια, μου είπε να πάω να νιφτώ στου Σιλωάμ, εγώ πήγα και ενώ ήμουν από την γέννησή μου αόμματος, γύρισα με ορθάνοιχτα τα μάτια. Τον παίρνουν και τον πάνε τότε στους Φαρισαίους, αυτόν, τον κάποτε τυφλό. Ήταν δε Σάββατο τότε που έγινε και αυτό το θαύμα. Τον ρωτούν πάλι και οι Φαρισαίοι. Πως άνοιξαν τα μάτια σου και βλέπεις; Αυτός τους είπε πάλι τα ίδια. Ο Ιησούς Χριστός με τον πηλό του μου άνοιξε τα μάτια. Οι Φαρισαίοι τότε χωρίστηκαν σε δύο μέρη. Άλλοι, οι πιο φανατικοί έλεγαν, Αυτός ο άνθρωπος (ο Χριστός δηλαδή) δεν είναι καλός, δεν είναι θεοφοβούμενος. Απόδειξις είναι πως τα έργα του αυτά, τα θαύματα δηλαδή, τα κάνει το Σάββατο που είναι αργία και απαγορεύεται η εργασία. Αυτός είναι αμαρτωλός άνθρωπος. Οι άλλοι, οι πιο λογικοί, έλεγαν, Πως είναι δυνατόν άνθρωπος αμαρτωλός να έχει θεία δύναμη και να κάνει τέτοια θαύματα; Αδύνατον. Ρωτούν τότε τον πρώην τυφλό. Εσύ τί λές γι΄αυτόν; Επιμένεις να λες πως σου άνοιξε τα μάτια; Και τί ιδέα έχεις για αυτόν. Εγώ φρονώ και λέω, απαντά ο κάποτε τυφλός πως ο Χριστός είναι προφήτης.

          Κάνουν τώρα πως δεν τον πιστεύουν οι Ιουδαίοι και καλούν τους γονείς του νέου και τους ρωτούν. Αυτός είναι ο γυιός σας που λέτε πως γεννήθηκε τυφλός; Αν γεννήθηκε τυφλός, πως τώρα βλέπει; Ναι, αυτός είναι ο γυιός μας, απαντούν οι γονείς, και πράγματι τυφλός γεννήθηκε, αλλά πως τώρα βλέπει εμείς δεν ξέρουμε. Και γιατί ρωτάτε εμάς; Αυτόν να ρωτήσετε, ενήλικος είναι και ξέρει τί να σας απαντήσει.

           Τον καλούν πάλι μέσα στο συνέδριο τους οι Φαρισαίοι τον πρώην τυφλό και του λένε, Δόξασε τον Θεό που σε έκανε καλά. Ο Θεός σε γιάτρεψε, όχι αυτός ο Ιησούς. Αυτός είναι αμαρτωλός, μην τον προσέχεις. Αν είναι αμαρτωλός, απαντά εκείνος, εγώ δεν το ξέρω. Εγώ ένα ξέρω, πως ενώ ήμουν τυφλός, αυτός μου έδωσε μάτια. Πάλι τον ξαναρωτούν οι Φαρισαίοι. Για πες μας. Τί σου έκανε, πως σε γιάτρεψε, πως σου άνοιξε τα μάτια; Μα σας το είπα και σας το ξαναείπα. Γιατί με ξαναρωτάτε; Μήπως θέλετε να γίνετε και εσείς μαθητές του; Γεμάτοι θυμό τότε, οι Φαρισαίοι, του απαντούν. Εσύ είσαι μαθητής εκείνου, εμείς είμαστε του Μωϋσέως μαθητές. Εμείς ξέρουμε πως στον Μωϋσή μίλησε ο Θεός. Αυτόν δεν τον ξέρουμε από που είναι. Εδώ ακριβώς είναι το παράδοξο και το εκπληκτικό, τους απαντά πάλι ο πρώην τυφλός, πως εσείς οι γραμματισμένοι και σοφοί δεν ξέρετε από που είναι ο Ιησούς και όμως αυτός που εσείς τον κατατρέχετε και τον συκοφαντείτε, αυτός μου άνοιξε τα μάτια. Αιώνες τώρα δεν έχει ακουσθεί πως βρέθηκε άνθρωπος να ανοίξει τα μάτια κάποιου που γεννήθηκε τυφλός. Ο Ιησούς είναι από τον Θεό, γιατί αν δεν ήταν εκ Θεού, δεν θα μπορούσε τίποτα να κάνει. Τα θαυμαστά του όμως έργα μαρτυρούν πως είναι εκ Θεού. Οργισμένοι τότε οι Φαρισαίοι τον υβρίζουν και τον πετούν έξω από την Συναγωγή. Άκουσε ο Χριστός πως τον εξεδίωξαν και όταν τον βρήκε τον ρώτησε, Εσύ πιστεύεις στον Υιό του Θεού; Και ο πρώην τυφλός ρωτά, Και ποιός είναι, Κύριε, για να πιστέψω σε αυτόν; Και ο Κύριος του λέει, Εγώ είμαι που με βλέπεις και με ακούς να μιλώ μαζί σου. Και ο πρώην τυφλός είπε, Πιστεύω, Κύριε, και έπεσε κάτω και Τον προσκύνησε, ως Υιόν του Θεού και Σωτήρα του.

          Γενναίος, ηρωικός, ατρόμητος, ομολογητής και στρατιώτης του Χριστού ο εκ γενετής τυφλός. Τέτοιοι καλούμαστε να είμαστε όλοι οι Χριστιανοί. Να μην φοβόμαστε. Να μην δειλιάζουμε, έστω κι αν οι φρονούντες τα αντίθετα είναι πολλοί και με αξιώματα, και μεγάλοι και τρανοί. Εμείς οπλισμένοι με την πίστη του Χριστού την αγία, με θάρρος και γενναιότητα να ομολογούμε τον Χριστό μας. Αυτό είναι το ιερό καθήκον μας αλλά και η βεβαία σωτηρία μας. Γένοιτο

π.Ι.Κ